We worden niet voor niets gebroken
We worden niet voor niets gebroken. Wie je ook spreekt, iedereen heeft wel iets in zijn leven meegemaakt, wat hem heeft gebroken. Of zit er nog middenin. Op momenten dan ons leven in duigen valt, wiebelt alles onder onze voeten. We zijn het contact met de aarde kwijt en verloren. We reageren er op, met veel onzekerheid en twijfel.
Toch komen we er weer bovenop. Lang hopen we dat we weer de oude worden. Het gemaal in je hoofd, de onzekerheid, geen zelfvertrouwen meer hebben, het maakt het er allemaal niet beter op. Wanhopig bel je een medium van Nieuwe Tijd en vraag je, hoe gaat mijn toekomst er uit zien. Komt er eindelijk weer eens een goede tijd voor mij aan.
Diep van binnen weet deze beller zelf ook wel, dat het niet altijd zo zal blijven. Maar soms heb je gewoon een steuntje van iemand in de rug nodig die je de bevestiging geeft. We worden niet voor niets gebroken. En het lijkt soms wel dat de meest leuke, lieve, aardige mensen de meeste klappen krijgen.
Hoe kan het dat diegenen die eigenlijk helemaal echt nooit een vlieg kwaad doen, juist altijd keurig netjes zijn, anderen nooit laten vallen, de meeste klappen van het leven om hun oren krijgen? Alsof ze voor het ongeluk geboren zijn.
We worden niets voor niets gebroken. Het is net alsof er iemand van een afstandje naar ons kijkt en bedenkt. Zo, jij snapt het nog niet zo goed. Je krijgt van mij een klap om je oren, ga daar maar eens over nadenken, waarom je die klap krijgt.
En dat doen we dus niet, nadenken waarom ons iets overkomt. We willen het liefst zo snel mogelijk terug naar de oude situatie. Een leeg hoofd, geen muizenissen meer, zegt een paragnost van Nieuwe Tijd en als het even kan, ook gewoon weer alles er omheen zoals het er voor was. Maar dit alles is juist niet de bedoeling waarom we op een gegeven moment gebroken rondlopen.
Het is de bedoeling er iets uit op te maken, iets van te leren. Liever, leuker en aangenamer gezelschap voor jezelf te worden. Maar nee, op de een of andere manier, doen we dat niet. We gaan liever in hetzelfde patroon door. Wat gebeurt er dan? Je raadt het al. We worden wederom gebroken. Deze klap heeft vaak meer impact dan de eerste. Hier is een reden voor.
Wie niet luisteren wil, moet voelen. Als je je les niet leert, krijg je hem nog een keer voor je kiezen. Vaak is een tweede keer gebroken worden voldoende om er wel de les uit te halen, om in te gaan zien. Er is sprake van een rode draad in mijn leven. Laat ik eens kijken of ik hier zelf een aandeel in heb.
We worden dus niet voor niets gebroken. De hoofdreden dat het ons overkomt heeft alles met de kracht van de liefde te maken, zegt een paragnost van Nieuwe Tijd. Het lijkt wel of die kracht van de liefde het ons geeft. Wat je uiteraard niet van de liefde verwacht. Want het voelt toch ech niet bepaald liefdevol aan als je gebroken bent.
Zo kun je eigenlijk bij ons allemaal een pad zien, dat zich ontvouwt. Een pad van lijden en leiden. Dat blijft zich afwisselen. Waarbij het lijden op een gegeven moment echt minder wordt. Het lesje geleerd, zeg maar.
Welk pad bewandelen we dan eigenlijk allemaal hetzelfde? Het pad van de liefde. Het pad naar eigenliefde, waar we mee geboren zijn. Een ondergeschoven kind is geworden. Dat zorgt voor de gebroken lessen. Net zolang totdat jij liefde juist toelaat in je leven.
