We voelen ons vaak zo moe

We voelen ons vaak zo moe. Het leven is best pittig en zwaar. Het vraagt veel van ons. Waar vroeger de zondag nog een rustdag was. ’s Avonds na het etend e afwas en dan voord e TV. Leven we nu een compleet ander leven, dan pakweg zo’n 20 jaar geleden.

Met naast ons, onze mobiel bij de hand. Die we constant grijpen, je zou iets msisen of niet direct weten, of posten, dat kan toch niet. Is het allemaal niet zo gek, dat we door praktisch 24 uur aanstaan, op een zeker moment ons vermoeid voelen.

Dan hebben we het nog niet eens over de sociale contacten, partner, kinderen, werk en alles er omheen gehad. Bij het idee al, zou een mens al moe kunnen worden. Met andere woorden, je mag je best vermoeid voelen.

Vroeger mocht dat niet, sterk zijn, kom op, doorgaan. Alleen hadden we toen toch wel meer rust in ons leven. Het was gewoon als het donker werd, op een bepaalde manier stil en afgelopen. Dat sterk zijn, was toen op de een of andere manier makkelijker vol te houden. Er was ook meer regelmaat in het leven. Het was overzichtelijker, om het zo maar te zeggen, geeft een paragnost van Nieuwe Tijd aan.

Vlak in dit hele gebeuren sociaal media niet uit. De hele dag door zien we wat vrienden, familie, influencers doen. Dat nemen we allemaal op. Gebeurt iets mee in onze hersenen. Vlak daarbij ook de beïnvloeding er van niet uit. Ook reclames, erbij willen horen, de leukste, de beste te zijn.

Maar wat ook zeker meespeelt, waarom we vaak moe zijn. Van alles moeten. Van maar klaarstaan voor. Van te veel liefde geven, te veel voor een ander willen betekenen. Vroeger als je de deur achter je dichtdeed, was buiten ook echt buiten.

Dat is tegenwoordig niet meer zo. Buiten is naar binnengeslopen, als een dief in de nacht. Een berichtje hier, een piepje daar. Een vraag van een collega, vriendin. Een groepsgesprek, avonden vol met vergaderen, zoomen. Het hakt er echt in. Wat ook meespeelt is dat we ons veel te veel afvragen over vroeger, over onze toekomst.

We doen dat omdat we onzeker zijn. De wereld van nu, vraagt om er bij te moeten horen. Vraagt om een bepaald tempo, een bepaalde manier van meedoen en er bij horen. Dat alles maakt ons moe. Wie vraagt er eigenlijk om?

Van wie moet jij zijn en doen? Zodra je aan jezelf die vraag stelt, komt er een verschuiving diep van binnen. Je gaat voelen. Voelen wat jij nodig hebt, waar jij je fijn bij voelt. Kan het zomaar zijn dat je heel sociaal media aan de kant gooit, zegt een paragnost van Nieuwe Tijd.

Dat je vrienden gaat loslaten. Je wilt alleen nog maar iets wat je leven verrijkt, wat daadwerkelijk iets toevoegt. Dan verandert de moeheid ook. Dan weet je dat het bijvoorbeeld komt, omdat je een avond veel te laat naar bed bent gegaan. Dit is een compleet andere moeheid dan die er eerst was.

Door de switch in je hoofd te hebben gemaakt naar van wie moet ik eigenlijk zo leven. Ga je naar, ik bepaal zelf wel hoe ik moet leven. Je gaat jezelf serieus nemen. En dat zorgt er voor, dat altijd maar moe zijn, geen zin hebben, gaat verdwijnen.

Je bent gestart met het (ont)moeten van jezelf. Datgene wat je is meegegeven, hoe je het leven hoort te leven, daarvan zie je ineens in. Er klopt niet zoveel van. En laten wij, de spiritueel hulpverleners van Nieuwe Tijd, dat een ieder gunnen. Dat we gaan inzien dat zoals we moeten leven, echt iet de juiste weg is. Maar ja, maak dat de mens maar eens wijs! Het lukt ons wel, omdat we spiritualiteit hoog in het vaandel hebben staan. Zodra je dat gaat zien, verandert je leven van altijd maar aanstaan, en moe zijn. In een leven leven vanuit rust.