We kunnen alleen maar onszelf in het leven verliezen
We kunnen alleen maar onszelf in het leven verliezen. Jaren van rouw, pijn, verdriet, als een geliefde je verlaat. Al is het 3 maanden geweest, 25 jaar. De pijn kan even diep in je ziel snijden. Het verlies is groot, en kan jaren aanhouden. Waarbij je steeds meer en meer jezelf verliest.
Er komt dan vanzelf een moment dat het leed niet meer te dragen is, zegt medium Jolanda Roos van Nieuwe Tijd. We hebben dan onszelf zo te kort gedaan, om de ander het liefst weer in ins leven terug te krijgen. Dat de dagen, weken, maanden voor een volledige uitputtingsslag hebben gezorgd.
Veel mensen die moeite hebben met loslaten van een verloren liefde, kloppen bij ons mediums en paragnosten van Nieuwe Tijd aan. In eerste instantie luidt de vraag altijd. Komt het weer goed, komt de ander weer terug, komen wij weer samen. Hier kunnen wij gedegen antwoorden op geven, want we zijn voorzien van een Derde Oog en een Zesde Zintuig.
Wij gaan nooit iemand zomaar iets op de mouw spelden. Open, eerlijk, duidelijk en transparant. Want weet je, geeft medium Jolanda Roos aan, wat heeft iemand aan een antwoord wat niet juist is! Wat we proberen is om diegene die er helemaal doorheen zit, in te laten zien door middel van inzichten, dat je eigenlijk jezelf aan het verliezen bent, om de liefde van een ander te willen krijgen.
Door deze inzichten mee te geven, zaaien wij plantjes. Plantjes waardoor diegene die er volledig doorheen zit, iets gaat wakker schudden in zijn eigen onderbewuste. Want daar speelt het zich allemaal af.
Daar zit oude pijn. Pijn ontstaan in de kindertijd. Pijn van de afwijzing, niet belangrijk genoeg te zijn geweest als kind. Het gevoel niet gezien en gehoord te worden. Al deze gevoelens zorgen er voor dat je op volwassen leeftijd heel veel moeite hebt met iemand los te laten. Je hebt je er als het ware aan vastgeklampt.
Eindelijk het gevoel hebben dat iemand voor je kiest, je liefde geeft, waar overigens niet naar gekeken is, hoe die wordt gegeven. En of deze wel juist is, dat terzijde. En ja, als die persoon dan vertrekt, om welke reden dan ook, houdt het leven van deze persoon in feite ook op.
Hun bestaan, hin waarde, hing af van de ander. Die heeft nog nooit van hunzelf afgehangen. Als dat allemaal wegvalt, kan deze persoon er niet overheen komen. Die blijft er 24uur per dag mee bezig in de hoop dat de relatie wordt hersteld.
Deze persoon heeft geen idee wat die aan het doen is. Zichzelf te kort op werkelijk alle fronten en wil maar een ding. De ander terug. Want dan voelt deze persoon zich weer iets waard. Ze hebben ook niet door, dat ze door hun eigen manier van in het leven staan. Levend vanuit angst en altijd maar klaarstaan voor de ander, alles goedvinden, controle er zelf voor hebben gezorgd dat de ander er op een gegeven moment mee klaar is.
Tijdens de chatgesprekken proberen wij dit allemaal mee te geven. Dit heeft een hele belangrijke reden. Zodat diegene die zo verdrietig is, aan de slag gaat en gaat beseffen. Wacht even. Als ik het goed begrijp. Ben ik bezig mijzelf naar de knoppen te helpen. Mijzelf alle liefde te ontnemen om de liefde van een ander weer terug te krijgen.
Als dit besef binnendruppelt, dan gaan ze ook zien dat ze nooit iemand in hun leven kwijt kunnen raken. Dat mensen wel uit jouw leven kunnen stappen. En de enige die je kwijt kunt raken, jezelf is. Dat mensen zoveel verdriet hebben, is verschrikkelijk en zou eigenlijk niet nodig hoeven zijn. Als ouders ook met dit besef gaan leven. Dat je de liefde voor jezelf voor niets of niemand moet inleveren.
