We gaan nat op de verwachting dat iemand het wel weet
We gaan nat op de verwachting dat iemand het wel weet. Hoe vaak ben je teleurgesteld? In iemand waarvan je dacht dat die anders was? Dat je dacht, die weet het wel, die begrijpt het wel? En toch, elke keer weer die teleurstelling. Ook in relaties kunnen de teleurstellingen zich opstapelen en op een gegeven moment hoeft het niet meer. We gaan nat op de verwachting dat iemand het wel weet. Eigenlijk net zo denkt als jij. Logisch toch!
Inderdaad, daar zit de teleurstelling. Er van uitgaan dat een ander net zo is als jij bijvoorbeeld. Je hoort het vaak als medium van paragnost van Nieuwe tijd. Ja, maar het is een vent van 52! Die zou dit toch moeten weten. Schijnbaar niet en jij had beter moeten weten. Je had beter kunnen weten dat je nat gaat, omdat je denkt, lees invult, dat iemand van een bepaalde leeftijd het wel weet. Van iemand die je al lange tijd kent, jou wel kent.
Allemaal teleurstellingsmomenten die hard binnen kunnen komen en we toch echt aan onszelf te danken hebben. Omdat we denken dat iemand het wel weet. Wat je weet, hoeft een ander niet te weten hè. Juist omdat je uitgaat dat een ander het wel weet, ontstaat bij jou de teleurstellingen.
Dan kun je bij de ander voor de voeten gooien. Die kan dan ook weer in jou teleurgesteld zijn. Maar dan gaan jullie allebei aan iets heel belangrijks voorbij. Je bent er niet van bewust dat we allemaal anders zijn. Dat een bepaalde leeftijd niets zegt over kennis die een mens heeft. Je kunt het wel aannemen, maar als dan blijkt dat het niet zo is. Wees dan niet teleurgesteld. Deel de andere mede dat je dacht dat. Dat die ander het wel zou weten.
En als die ander dan zegt, joh echt geen idee. Maar ik hoor het wel graag. Kijk dan zijn we in een nieuwe tijd belandt. Een tijd waarin we openstaan voor elkaar, zonder in te vullen en te nemen. We plakken echt overal een etiketje op. Oh die is zo oud, dus die weet hoe een relatie hoort in te vullen. Is zo’n etiketje.
Ik doe het zo, dus een ander doet het ook zo. We vallen nu bekant van onze stoel, als we iets doen, waarvan een ander zegt, begrijp niet dat je het zo doet! En degene die het doet denkt, ik snap niet dat je dit niet zo doet.
Hoe komt het dat we zoveel dingen aannemen en invullen en vastlopen op teleurstellingen? We leren de dingen verkeerd aan. Waardoor we bijna allemaal de mist ingaan. We moeten ons houden aan bepaalde normen en waarden en als een ander die normen en waarden, sterven in feite niet bestaan, in je ogen niet heeft. Dan zijn we teleurgesteld.
Als we de normen en de waarden die we opgelegd krijgen, kunnen gaan loslaten, dan gaan we de Nieuwe Tijd in. Een tijd waarin elk soort zichzelf aan het stimuleren is om te zijn. Dat is dan zijn norm en dan heeft het soort waarde.
Die norm en die waarde is dan voor iedereen verschillend. En hoe gek het ook klinkt, dat geeft als vanzelf geen teleurstellingen. Omdat we het dan als vanzelfsprekend vinden, dat iedereen zijn eigen normen en waarden heeft.
We kijken er dan niet gek van op als iemand iets niet weet. We snappen dat dan juist heel goed. En we zijn dan ook daadwerkelijk in elkaar geïnteresseerd. We vinden het fijn om van een ander te horen hoe de dingen zien en ervaart. In plaats van willen we daten iedereen alles ziet en doet.
Een Nieuwe tijd komt aan, waarin opgelegde normen en waarden verdwijnen. Wat we niet meer nat gaan dat een ander het wel weet, wil je weten ook op die leeftijd!
