Wat is de reden dat we allemaal een keer met onze vuist op tafel slaan?
Wat is de reden dat we allemaal een keer met onze vuist op tafel slaan? Iedereen, ook jij, slaat een keer met zijn vuist op tafel. En dan zeg je. Nu is het genoeg. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ga het nu op mijn manier doen. Eigenlijk zit de reden al verscholen in wat je hardop, misschien wel gillend uitspreekt, of zachtjes fluistert. Of met tranen in je ogen denkt.
Je hebt te lang iets geaccepteerd. Je hebt het te lang toegelaten, wat het ook is. Het heeft jou zover gebracht, dat je het niet meer gaat toelaten. Je geeft ook aan. Ik ga het niet meer doen op een manier die anderen mij vertellen of hebben wijsgemaakt. Ik ga het nu doen, op mijn manier, zoals ik het wil doen. Ongeacht wat een ander vindt of denkt.
Je slaat niet voor niets met je vuist of tafel. Je doet dat, omdat in jou een vulkaan is losgebarsten. Die klaar is dat anderen jou vertellen hoe je moet leven en doen. Je wilt afrekenen met al de mensen die zich overal mee bemoeien en het beter weten en voor jou beslissen.
Hoe komt het, dat we op een gegeven moment tot dit punt komen? Waar gaat het dan mis? Want als het goed zou zijn, is er geen noodzaak om een vulkaan in jou te laten ontploffen? Wij van Nieuwe Tijd weten waar het misgaat.
Als kind zijnde wordt je heel veel geleerd. Hoe je moet zitten, staan, lopen, doen, denken. Ook hoe je moet eten, je voor moet doen. Hoe je naar anderen je op moet stellen. Allemaal regeltjes waar we als mens aan moeten voldoen. Op zich niet erg. Want het is best fijn om te weten hoe je moet lopen, anders kom je niet vooruit.
Het is ook fijn om te leren zelf te kunnen eten. Je moet er toch niet aan denken dat iemand anders nog steeds je een lepel voorhoudt en in je mond moet stoppen. Zelf nadenken is ook fijn, dan kun je later zelfstandig vooruit.
Waar het misgaat, is de manier waarop we het leren. Daaronder zit vaak dwang, macht. Dat zorgt er voor dat je het jezelf wel aanleert, maar je neemt daarnaast deze nare gewoontes en eigenschappen ook over. Daar gaat het mis.
We blijven voor een ander denken en beslissen. Oftewel ons bemoeien. We blijven aan een ander vertellen hoe die het moet doen. Net alsof jij niet in staat bent voor jezelf te kunnen denken. Vaak doen we het zelf ook. Dat kan voortkomen uit een vorm van bescherming of het fijn vinden een ander ergens voor te behoeden.
Alleen begrijpen we dan niet welk effect dat heeft op een ieder. Als volwassen persoon willen we ons eigen leven leiden. Daar hoort geen bemoeienis bij en al helemaal geen dwang en opgelegde regels, door wie dan ook.
Als dat constant gebeurt en er zijn hele boomstammen hoor, die dit dag en dag uit doen. Het gros van de mensen doet dit, omdat ze gewoon niet beter weten. En daarom komt praktisch iedereen op een punt uit, dat die zegt. En nu is het genoeg. Wegwezen allemaal met je goedbedoelde intenties en adviezen. Ik ben nu aan de beurt.
Hoe fijn zou het zijn als we ieder gewoon in zijn eigen waarde zouden laten. Waardoor dit fenomeen uit de wereld zou verdwijnen, geeft een medium van Nieuwe Tijd aan. Dat zou zoveel meer respect geven voor elkaars mening. We zouden als mens veel minder lijden onder de druk en het juk van al die bemoeials.
Het komt er wel een keer van. Wij van Nieuwe Tijd helpen de mensen er bij op weg. Ze zoeken ons op als ze op dit punt zijn aangekomen. Ze willen het anders doen vanaf dat moment, maar hoe! En dat vertellen wij ze van Nieuwe Tijd. Omdat we ook op weg zijn naar een tijd waarin angst, dwang, straf zal verdwijnen.
