Jezelf vergeven als je dat kunt heb je jezelf echt lief
Jezelf vergeven als je dat kunt heb je jezelf echt lief. Alles is liefde. Alles begint met liefde. Zonder liefde leef je niet. Het lijkt wel of liefde zich overal tussen wringt om maar aanwezig te zijn. En zo is het ook. Liefde is een rode draad, waar geen enkel mens omheen kan.
Zelfs al zou je niet in liefde geloven, vind je het maar onzin. Toch zit je er vol mee, zonder dat je er erg in hebt. De woorden die je uitspreekt, zit liefde in. De dingen die je doet zit liefde in. De dingen die je voor anderen doet, zit liefde in. De dingen die je niet doet, zelfs daar zit liefde in!
Het is als een soort van sausje overal bij aanwezig, je kunt er, nee niemand kan er omheen. Soms zou je het wel wat aan willen doen die liefde. Als je met een gebroken hart zit, bijvoorbeeld. Dan haat je de liefde.
Dat kun je dan beter maar niet doen, want zolang je de liefde haat, laat je de liefde niet juist toe. Kan het zijn werk niet doen. Maar weet je, zelfs als jij de liefde haat, zegt paragnost Mystica van Nieuwe Tijd, is die aanwezig.
Je kunt doen wat je wilt, je kunt liefde vervloeken, niet meer willen, nooit meer in je hart willen voelen, vergeet het maar. Het komt er, linksom of rechtsom. Dan kun je er maar beter vriendjes mee zijn, heb je het minste pijn.
Want in gevecht met de liefde zijn, heeft nog nooit iemand gewonnen en gaat ook nooit gebeuren ook. We kunnen er niet van winnen. We kunnen het niet verslaan. We kunnen het van ons afduwen, het blijft staan.
Je kunt liefde niet uit je leven bannen, het zal er altijd zijn. Soms voel je het beter, soms niet, maar dan zelfs is het volop aanwezig. Alleen jij laat het dan niet toe. Dat komt wel weer, weet de liefde, ik blijf, niemand die mij wegkrijgt.
Wat is de liefde dan eigenlijk mooi, zegt paragnoste Mystica van Nieuwe Tijd. Kun je het beter maar omarmen en koesteren. Dan hoef je eigenlijk nooit jezelf te vergeven. Deze snap ik even niet, legt dit eens uit.
Kijk, de mens wijst zichzelf elke dag wel een paar keer af. Als die iets vergeet, iets zegt, wat die liever niet zo had willen zeggen. Uitvallen naar een ander. Het zijn weliswaar maar een paar seconden, maar de uitwerking is groot. Je wijst jezelf af. Het is juist de kunst om liefde te begrijpen, die wil helemaal niet dat jij jezelf daarvoor afwijst. Die verlangt dat je er om lacht en van leert.
Waarom zou je jezelf afwijzen? Dan wijs je in feite de liefde af. Als je het zo zegt, ja ik begin het enigszins te begrijpen. Dus eigenlijk zeg je, we hoeven als mens onszelf niet af te wijzen, als we iets doen wat niet helemaal oké is. Dat hoort bij het mens zijn, bij het proces, bij het leven?
Dat klopt, zegt paragnost Mystica van Nieuwe Tijd. Want weet je, als je dat kan toelaten, stopt namelijk ook het afwijzen van anderen. Dat is zo bijzonder aan de kracht van de liefde. Als je jezelf vergeeft, dan houd je echt van jezelf. Maar je kan ook oprecht van een ander houden en liefde geven.
Op een gegeven moment heb je niet eens meer de behoefte jezelf terecht te wijzen, maar ook niet te vergeven. Dan heb je een staat van zijn bereikt, waarin je echt lief bent voor jezelf. En je snapt het zeker als, zegt medium Mystica.
Als je jezelf lief hebt, ben je puur en oprecht. Naar jezelf en ook naar anderen. Dan heb je de hoogste vorm bereikt van liefde.
