Durven we ons nog wel te verbinden
Durven we ons nog wel te verbinden. Na onderzoek is gebleken dat we gelukkiger zijn alleen, dan in een verbinding, wat we ook een relatie noemen. Wij van Nieuwe Tijd hebben al lange tijd geleden gezien dat de mens steeds meer op zichzelf is gericht en wel een verbinding aangaat, maar als deze voorbij is. We het daarna nog wel een paar keer blijven proberen. En dan op een gegeven moment het leven alleen toch gaan waarderen en we stoppen met zoeken naar de prins op het witte paard. Komt ie is het leuk en goed. Komt ie niet, ook goed.
Het gaat niet alleen om verbindingen met een liefdespartner. We zie ook dat vriendschappen qua aantal kleiner worden. Liever iemand die je voor de volle 100% kan vertrouwen, fijne gesprekken mee kunt voeren, dan telkens radiostilte, meningsverschillen, waardoor je je aan elkaar irriteert.
Aan de ene kant begrijpen wij van Nieuwe Tijd deze ontwikkeling. We zitten als mens in een transformatie. Van lief, leuk, aardig, zonder morren, gehoorzamend, vanuit een bepaalde nederigheid en onderdanigheid ons leven leiden. Naar een meer ik maatschappij, waarin we meer voor onszelf gaan staan.
Dat lijkt negatief, dat is het niet. Dit is juist een hele mooie ontwikkeling. Omdat we dan eindelijk vanuit de spirituele gedachte gaan leven, dat ieder mens er mag zijn. En van zichzelf mag houden en als die daarnaar handelt, handelt die ook op een juiste manier naar een ander. Nu is alles zo gemaakt leuk en lief en we beginnen dat door te krijgen bij onszelf en van elkaar. We gaan daar niet meer voor. We willen puur en oprechtheid voelen. Serieus genomen worden.
Alleen daar zijn we nog niet. We zitten midden in dit proces en dat brengt zomaar de vraag met zich mee. Durven we ons nog wel te binden? We willen het namelijk allemaal diep van binnen wel heel graag. Het is een must voor de mens.
De mens is niet geboren om alleen zijn leven te leven. Die heeft verbindingen nodig. Om te groeien, om van elkaar te leren. Om samen het prachtige aardse leven te vieren. Een relatie in welke vorm dan ook, geeft zoveel meerwaarde aan het leven. Maar durven we het nog wel aan?
Momenteel zitten we in een overgangstransitie. Veel mensen zijn bang. Dat waren we vroeger ook, maar op de een of andere manier hadden we een houvast. Dat was het geloof, of het boterbriefje. Dit alles is weggevallen. Niet zonder reden, hoort allemaal met het proces waar we nu in zitten.
We willen vrij zijn. En bij vrijheid hoort niet het geloof in iets onzichtbaar en ook de ruimte om te leven te delen met wie je maar wilt. Maar leren we hiervoor de tools, in onze kindertijd? Zodat we op volwassen leeftijd met die vrijheid, die ruimte om te kunnen gaan?
Nee, dat leren we niet. Zowel de opvoeding, als het schoolsysteem is nog zeer traditioneel. We leren onszelf nog weg te cijferen voor anderen, en daarnaast heel erg ons best te doen om later succesvol te zijn.
Beiden heel erg leuk, alleen je hebt er niet zoveel aan op gebied van liefde & relaties. Terwijl dat wel de belangrijkste rode draden in ons leven zijn. Als je niet van jezelf houdt, houd je je niet staande in de Nieuwe Tijd. Dan durf je je zelf niet bloot te geven. Dan ben je dus leuk, lief en aardig en onderdanig. Maar je bent ook gemaakt lief en aardig. Je neemt jezelf niet serieus. Waarmee je voor de ander gaat zorgen en klaarstaan. Maar de ander heeft het door. En haakt af.
Maar daar vraagt een huidige verbinding niet meer om. Die vraagt om een partner die op volwassen manier in het leven staat. Zijn eigen leven vanuit eigen kracht leeft. Maar als we dit nog steeds niet meekrijgen, durven we ons op de nieuwe manier niet te verbinden.
We hebben de kennis niet. Zo simpel is het. Dat gaat wel komen, dat heeft tijd nodig. Wil jij die kennis al wel vast opdoen? Wij van Nieuwe Tijd staan voor je klaar. Dan durf jij en kun jij je verbinden.
